στεγανός

-ή, -ό / στεγανός, -ή, -όν, ΝΜΑ

αυτός που κλείνει ερμητικά, αδιαπέραστος από υγρό, υδατοστεγής ή αεροστεγής (α. «στεγανός τοίχος» β. «ἔχει δὲ καὶ τὴν τρίχα στεγανήν», Ξεν.

γ. «στεγανὰ πλοῑα», Αριστοτ.)

νεοελλ.

(το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα στεγανά

1. ναυτ. διαμέρισμα τού πλοίου που κλείνει ερμητικά και δεν επιτρέπει την είσοδο νερού από το ένα διάφραγμα στο άλλο σε περίπτωση ατυχήματος

2. μτφ. χώροι ή τομείς υπηρεσίας ή οργανισμού στους οποίους δεν επιτρέπεται η προσπέλαση ακόμη και εκείνων που θα μπορούσαν νόμιμα να ενημερωθούν

αρχ.

1. αυτός που περικλείει, που περιορίζει κάποιον («στεγανὸν δίκτυον», Αισχύλ.)

2. αυτός που έχει καλά στεγαστεί, που έχει προστατευθεί

3. (για οικοδόμημα) στεγασμένος

4. καλά οχυρωμένος

5. (για ζώα) κατοικίδιος

6. μτφ. (για πρόσ.) προσεκτικός, συγκρατημένος («Ἀρεοπαγίτου στεγανώτερος», Αλκίφρ.)

7. το ουδ. ως ουσ. τὸ στεγανόν

α) η ηθική χαλαρότητα («τὸ ἀκόλαστον αὐτοῡ καὶ στεγανόν», Πλάτ.)

β) (ως επίρρ.) i) κατά τρόπο στεγανό, αδιαπέραστο, ερμητικώς

ii) ανθεκτικά, ισχυρώς

8. φρ. α) «στεγανὴ νηδύς» — κοιλιά με προβλήματα δυσκοιλιότητας (Νίκ.)

β) «στεγανὴ δίαιτα» — διαβίωση μέσα στο σπίτι, όχι στο ύπαιθρο (Φίλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < στεγ- τού στέγω* + κατάλ. -ανός (πρβλ. τραγ-ανός)].